Είχα γράψει ένα θέμα το όποιο δεν περάσα την Βουλή των Εφήβων,ητανε να μπω και κάποια φάση κάτι αλλάξε...αλλα μου έδωσαν χαρτί για "Συγχαρητήρια κ.λ.π." Είναι μεγάλο πρόβλημα την μίζερη κοινωνία που ζούμε τώρα την επόχη μας και ήθελα να ακουστούν αυτές οι λέξεις αλλα δεν ακουστήκαν πότε.
Ευκαιρία να το βάλω εδώ το Ιστολογίο μου...να τα διαβάσει ο κόσμος και πάρει το μηνύμα μου που δίνω σε αυτό το κείμενο.
"Ευκαιρία να το βάλω εδώ το Ιστολογίο μου...να τα διαβάσει ο κόσμος και πάρει το μηνύμα μου που δίνω σε αυτό το κείμενο.
24-2-2005
Ευτυχώς έγιναν οι Παραολυμπιακοί αγώνες και εμείς οι Έλληνες καταλάβαμε, το ελπίζω αυτό, ότι υπάρχει μια άλλη αγάπη σε αυτή την κοινωνία. Το λέω αυτό γιατί μέχρι τώρα αντιμετωπίζαμε σαν παράσιτα τους ανθρώπους των ειδικών αναγκών. Τώρα που τελείωσαν οι αγώνες θα ξεχάσουμε ή το έχουμε ξεχάσει ήδη και θα έχουμε επιστρέψει στην διχασμένη κοινωνία, αλλά πρέπει να ντρεπόμαστε γι’ αυτό που κάνουμε. Γιατί αυτά όλα ξεκινάνε από εμάς τους ίδιους, που το μόνο μας ενδιαφέρει να είναι ο εαυτούλης μας χωρίς καν να σκεφτούμε τους άλλους “διαφορετικούς” ανθρώπους.
Θα σας πω μια ιστορία όταν πήγα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες με έναν φίλο μου το Γιώργο στις 25/09/20004 ήταν η πιο ωραία μέρα της ζωής μου, αλλά μόνο ένα πράγμα με στενοχωρούσε ότι στο στάδιο του Ο.Α.Κ.Α υπήρχαν κενά καθίσματα, δηλαδή χιλιάδες θέσεων και χωρίς καμιά σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φαντάζομαι τώρα πως οι αθλητές ένιωσαν όταν είδαν “άδειο” το στάδιο; Θα νιώθανε οι αθλητές εκείνη την μέρα των Παραολυμπιακών Αγώνων, έτσι πιστεύω και το ένιωσα κιόλας μέσα το στάδιο, ότι οι άνθρωποι θα είχαν οίκτο και λύπηση για τους ήρωες αθλητές. Μα αυτοί οι αθλητές έχουν την ανάγκη να τους φερόμαστε φυσιολογικά, γιατί είναι φυσιολογικοί, δεν χρειάζεται δάκρυα και φόβο απλά μόνο αγάπη και χαμόγελο θέλουν από εμάς, τίποτα άλλο. Είναι κομμάτι της ζωή μας κι αυτοί, δεν χρειάζονται οίκτο.
Έχω μία απορία: γιατι λεγονται “Παρα-ολυμπιακοι αγωνες”; Γιατι βάζουμε την πρόθεση σαν κακή σημάσια; Μήπως οι αγώνες λέγονται Πάρα-νομοι, Παρά-ξενοι γιατί; Αυτοί οι αγώνες θα έπρεπε να λέγονται Υπερολυμπιάκοι, επειδή είναι αγώνες ανθρωπιάς και ευτυχίας, που οι αθλητές αυτοι μας κάνουν να ανατριχιάζουμε από χαρά. Άποψη μου είναι η Τελέτη Έναρξης και Λήξης να συνυπάρχουν στην ίδια διοργάνωση, αφού πλάσμα του ίδιου Δημιουργού είμαστε.
Έχω ένα παράπονο που με βασανίζει εδώ και μήνες. Όταν τελειώσανε οι Ολυμπιακοί Αγώνες μετά άρχισαν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Στην κρατική τηλεόραση είχε 3 κρατικά κανάλια, γιατί δεν μετάδωσε το Μαραθώνιο των Παραολυμπιακών Αγώνων; Και επίσης δεν έβγαλαν ούτε και DVD για τις καλύτερες στιγμές των Παραολυμπιακών αγώνων, γιατί; Μα αυτό είναι απαράδεκτο εις βάρος μας. Και ακόμη δεν έχουν τυπώσει τα γραμματόσημα τα ΕΛ.ΤΑ για τους Παραολυμπιονίκες μας, αλλά είναι ντροπή για την Ελλάδα.
Η κοινωνία πρέπει να συμπεριφέρεται στο “διαφορετικό” άτομο σαν φυσιολογικό. Όπως είμαστε εμείς οι άνθρωποι που έχουμε μια καρδιά. Εντάξει, δεν είμαστε ίδιοι, έχουμε ο καθένας το πρόβλημά μας, το καλό είναι η κοινωνία να του μιλάει, να τον βλέπει σαν φυσιολογικό, αλλά κανείς να μη σκεφτεί την αναπηρία που έχει, άσχετα με το τι πρόβλημα έχει. Γιατί αν το βλέπει, όπως έλεγα προηγουμένως, με περίεργο τρόπο, εκείνος θα έχει συνέχεια στο μυαλό του το πρόβλημα του, γιατί θα του κάνουν και ερωτήσεις για π.χ. “τι έχεις;”, “πως το έπαθες;”, δεν θέλει αυτές τις ερωτήσεις που είναι και κουτσομπολιό για όλους μας. Καλύτερα είναι να του συμπεριφέρεται σαν φυσιολογικό άνθρωπο παρά διαφορετικό άτομο.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες αισθάνονται ένα μίσος για την κοινωνία δηλαδή είναι καχύποπτοι και δύσπιστοι, (χωρίς εμπιστοσύνη έξω και μέσα και από παντού). Όταν ακούν στην κοινωνία τη λέξη “λυπάμαι” ή “καημένο”, εκείνος νιώθει ότι η κοινωνία δεν θα τον βοηθήσει από ενδιαφέρον ή θα τον βοηθήσει αλλά με λύπηση. Μα αυτό δεν του φτάνει να βλέπει την κοινωνία ότι λυπάται για το πρόβλημά του. Οι παθολογικοί θέλουν την κοινωνία να τους αντιμετωπίζει με ευγένεια και διακριτικότητα, και αισθάνονται ωραία όταν λένε καλά λόγια για αυτούς. Αλλά με ωραίο τρόπο της ανθρωπιάς, όχι όμως να τους κάνουν να αισθάνονται άσχημα. Το καλό είναι να βοηθάει η κοινωνία χωρίς οίκτο, για να τον βλέπουν φυσιολογικό και να βοηθάει την κοινωνία, δηλαδή να αλληλοβοηθούνται μεταξύ τους.
Θα μιλήσω για το θέμα του ερωτικού συντρόφου που απασχολεί τον ανάπηρο άνθρωπο. Οι ανάπηροι (τυφλοί, χωλοί κ.α.) δεν νιώθουν κανέναν ενθουσιασμό για έναν καταδικασμένο σχέδιο να βρουν σύντροφο. Η επιθυμία τους είναι να αγαπήσουν και φυσικά ερωτικά να έχει την ίδια ένταση με την απομόνωσή τους και το φόβο τους. Αλλά υπάρχουν δύο φόβοι για την ζωή ενός ανάπηρου ανθρώπου είναι: ότι δεν θα πάρει τίποτα, ότι θα τον απορρίψει η/ο σύντροφος και δεύτερον πρέπει να γίνει αποδεκτός και αγαπητός απέναντι στον/ην σύντροφο.
Γι’ αυτό αν ένας άνθρωπος γεννηθεί με σωματική αναπηρία ή την αποκτήσει κατά την διάρκεια της ζωής του/της η σεξουαλική του ζωή είναι ένα από τα πιο σοβαρά θέματα που τον απασχολούν για όλη του την ζωή.
Γιατί οι άνθρωποι με αναπηρίες μένουν συχνά χωρίς φίλους; Μα είμαστε ίδιοι άνθρωποι με ανθρώπινες ανάγκες και όχι “ειδικές”. Η φιλία είναι ανάγκη για να μοιραστείς σκέψεις, όνειρα, στόχους και φόβους. Είναι φοβερό ένας άνθρωπος να ζει μόνος του, χωρίς φίλους ή μάλλον που ποτέ του δεν είχε, επίσης ένας άνθρωπος να καταλαβαίνει σιγά –σιγά ότι εκείνοι που τον στήριζαν και δήθεν τον αγάπησαν τον παραγέμιζαν με ψεύτικα λόγια για να τον αφήσουν τελικά μόνο μες’ στη μιζέρια του. Αυτοί πληγώνουν άδικα μια ψυχή, χωρίς να τον καταλάβουν οι “φυσιολογικοί” άνθρωποι.
Ή η φύση είναι τρελή ή την έχουν τρελάνει; Τι εννοώ: για τους επιστήμονες που δημιουργούν στην φύση τις τερατογενέσεις προς την εγκυμοσύνη όπου γεννιούνται παιδιά με προβλήματα (δυσμορφίες), άρα οι επιστήμονες την έχουν τρελάνει την φύση. Οι επιστήμονες γιατροί όταν βλέπουν ένα πρόβλημα για ένα μωρό του δίνουν ένα λάθος φάρμακο ή λάθος εμβόλιο στην μήτρα της μάνας, μετά το παιδί θα έχει ένα πρόβλημα προς στην κοινωνία και η κοινωνία δεν θα βοηθήσει τον “διαφορετικό” άτομο, αλλά θα τον βλέπουν σαν πρόβλημα.
Οι φυσιολογικοί άνθρωποι τους άλλους “διαφορετικούς” ανθρώπους τους υποτιμάνε, γιατί δεν θέλουν ή ζηλεύουν να πετύχει σε ένα υψηλό στόχο, ας πούμε σε μία θέση που του αξίζει. Νομίζουν πως είναι κυρίαρχοι και ξέρουν τα πάντα, αλλά εκείνοι όμως νιώθουν χάλια.
Για την φιλία των ανθρώπων είναι γνωστό όπως ξέρετε κι εσείς. Εγώ τα έχω ζήσει και ξέρω πως είναι η συμπεριφορά τους απέναντι σε εμάς δηλαδή που έχουμε αυτό το πρόβλημα, ο,τιδήποτε πρόβλημα. Οι φυσιολογικοί φίλοι τους βλέπουν τους ανθρώπους με αναπηρίες σαν καθυστερημένους, ούτε την παρέα τους δεν θέλουν. Τους βαριούνται να τους έχουν δίπλα τους σε μια παρέα φίλων ή δεν θέλουν ρεζιλεύονται και ακόμα αν τον έχουν δίπλα τους σε μια παρέα, π.χ όταν έρχεται ένας φίλος/η να γνωριστούν αλλά εκείνος/η, που έχει πάρει ένα φίλο με αναπηρία μαζί του για παρέα, κάνει πως δεν τον/την ξέρει γατί φοβάται να μην γίνει ρεζίλι μπροστά στους άλλους.
Αυτό είναι ένα άσχημο πράγμα που το κάνουν προς τους ανθρώπους με αναπηρίες και τους κάνουν να νιώθουν άσχημα.Αυτοί οι άνθρωποι με αναπηρίες να ξέρετε ότι βοηθάνε τους ανθρώπους κι ακόμα όταν μισούν έναν άνθρωπο που εκείνος είχε έναν ειρωνικό χαρακτήρα απέναντι τους ανάπηρους. Αυτοί έχουν κατανόηση απέναντι στην κοινωνία αλλά όχι όλοι, υπάρχουν φυσικά όμως που δεν έχουν κατανόηση αλλά είναι λίγοι, όταν λέω λίγοι πολύ λίγοι.
Γίνεται παντού αυτή η υποτίμηση ακόμα και στα σχολεία. Να σας πω μια ιστορία που με πλήγωσε και με στεναχώρησε αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν ένα παιδί το οποίο ήταν χωρίς χέρι. Λοιπόν εγώ ήμουνα έξω από το γήπεδο του μπάσκετ, έβλεπα τα παιδιά να διαλέγουν άτομα. Κάποια στιγμή τον διώχνουν, νομίζανε ότι δεν μπορούσε παίξει με το ένα χέρι, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Και διάλέξαν έμενα, εγώ δεν πήγα. Γιατί δεν μ’ άρεσε αυτό που έκαναν στο παιδί. Απορώ τι τους έφταιγε αυτό το παιδί; Έκανε τίποτα κακό; Απλώς ήθελε να παίξει μπάσκετ. Μα δεν σκέφτονται το άνθρωπο τους που έχει αυτό το πρόβλημα; Υπάρχουν πολλά ερωτήματα με τα γιατί. Οι μαθητές πρέπει τον βλέπουν σαν φυσιολογικό όχι σαν αξιολύπητο παιδί. Εκείνος δεν το θέλει έτσι σε όλη του την ζωή, να τον βλέπουν σαν προβληματικό. Η κοινωνία όμως σκέφτεται αλλιώτικα δηλαδή δεν βοηθάνε τους ανάπηρους ούτε που τους νοιάζει τι θα τους συμβεί.
Το πρόβλημα με την επικοινωνία ξεκινάει απ’ τους δασκάλους προς τους ανάπηρους, το οποίο όταν ο δάσκαλος δεν ενδιαφέρεται για τον ανάπηρο μαθητή και με αποτέλεσμα ο ανάπηρος στον μέλλον του δεν θα ενδιαφέρεται ούτε στο μάθημα μες’ στην τάξη, ούτε και με την κοινωνία, πιστεύει ότι δεν θα του μιλάει κανείς. Νομίζει ότι δεν θα καταφέρει να φτάσει ψηλά που θέλει να πετύχει εκείνος. Και ακόμα οι μαθητές σαν να του λένε: “δεν θα τα καταφέρεις ποτέ εκεί που σου αρέσει” με ειρωνικό τρόπο, αλλά ο ανάπηρος το πιστεύει. Καλό είναι όταν ο δάσκαλος ή ο καθηγητής ενδιαφέρεται για τον ανάπηρο και μαζί με τα άλλα παιδιά βεβαία, να πει στην τάξη ότι ο ανάπηρος κάτι αξίζει, με το τρόπο του. Δηλαδή π.χ. ο δάσκαλος να πει: “κοιτάξτε τι έκανε αυτός ο συμμαθητής σας, που έκανε μια εργασία πάρα πολύ καλή”, ανεβάζει το ενδιαφέρον και την αυτοεκτίμηση του ανάπηρου. Αλλά αυτό το κάνουν πολύ λίγοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία. Αυτό μου έχει συμβεί σε μένα στο δημοτικό και στο γυμνάσιο.
Να σας πω στην ιστορία μου, όταν ήμουνα στο δημοτικό, ένας συμμαθητής μου διάβαζε ένα μικρό κείμενο και ερχότανε η σειρά μου να διαβάσω το επόμενο κομμάτι του κειμένου. Έτσι λοιπόν το διάβαζα το κείμενο, με δυσκολία άρθρωσης και το τελείωσα. Έρχεται η σειρά του άλλου μαθητή να διαβάσει το επόμενο κομμάτι, αλλά η δασκάλα τον έβαλε να το ξαναδιαβάσει πάλι το κείμενο που έλεγα εγώ πριν. Όταν εκείνος διάβαζε το προηγούμενο κείμενο εγώ μπερδεύτηκα και έψαχνα ποιο κείμενο διάβαζε, γιατί κοίταζα το επόμενο κομμάτι από αυτό που είχα διαβάσει εγώ. Δεν το λέω να με λυπηθείτε, το λέω αυτό σαν ενδεικτικό γεγονός για το πώς συμπεριφέρονται οι εκπαιδευτικοί προς τους ανάπηρους, μπορεί και σήμερα. Στην σχολική μου ζωή είχα μόνο πέντε καλούς δασκάλους και καθηγητές, δηλαδή από δημοτικό και γυμνάσιο, που με βοήθησαν με το τρόπο τους, να μπω στο νόημα της ζωής που ζούμε. Δεν τους ξεχνώ ποτέ αυτούς τους καθηγητές και τους δασκάλους μου.
Λοιπόν θα σας πω με την σειρά για όλα γι’ αυτή στην κοινωνία και το κράτος το τι συμβαίνει με τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Θέλω να τα πω για μου φύγει το βάρος μέσα μου και να ακούσει ο κόσμος ή να τα διαβάσει, αλλά είμαι μάλλον απαισιόδοξος για το αν θα γίνουν ποτέ αυτά που θα πω. Υπάρχουν πολλά άλλα θέματα που τους απασχολούν σε αυτή την κοινωνία απ’ ό,τι οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Θα ξεκινήσω με την δουλειά που είναι το πρόβλημα της ανεργίας για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Είναι το πρόβλημα της κοινωνίας που δεν μπορούν να πάρουν τόσο εύκολα μια θέση στο δημόσιο ή ακόμα χειρότερα στο ιδιωτικό τομέα. Γιατί οι ανώτεροι δεν πολυεμπιστεύονται το τυφλό, τον κωφό, κ.α. τι εννοώ; Νομίζουνε, έτσι πιστεύω εγώ, ότι δεν θα καταφέρουν καλά σε αυτή την θέση που έχουν βγάλει την ειδικότητα τους και επίσης ζηλεύουν επειδή είναι έξυπνοι με καθαρό μυαλό, δεν εννοώ όλοι αλλά κάποιοι είναι.
Δημιουργούν προβλήματα που διορίζουν ανάπηρους – μαϊμού και με αποτέλεσμα οι πραγματικοί ανάπήροι να μένουν χωρίς δουλειά. Γιατί το κάνουν αυτό; Επειδή οι ανάπηροι διορίζονται εύκολα στην δουλειά λόγω λύπησης; Όχι δεν είναι έτσι! Υπάρχουν σχολεία, γυμνάσια, λύκεια μέχρι και Πανεπιστήμια, όπου παλεύουν να πάρουν το πτυχίο τους. Αν διορίζονται ανάπηροι – μαϊμού ενώ οι άλλοι σπούδασαν, πχ. τυφλοί, κωφοί , χωλοί και οποιοσδήποτε άλλος, μένουν χωρίς δουλειά σαν να λες ότι πήραν το πτυχίο τους τζάμπα, δηλαδή έκαναν τόσο κόπο με τόσο τρέξιμο που ίδρώσαν για να το πάρουν αλλά μένουνε πάλι χωρίς δουλειά. Αυτά που λέω δεν γίνονται τα πάντα, αλλά υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που συμβαίνουν.
Ακόμα και το κράτος πολλές φορές αντιμετωπίζει άδικα διαφορετικά τους ανρθώπους με ειδικές ανάγκες. Για παράδειγμα για να πάρω ως ανάπηρος δίπλωμα οδήγησης έπρεπε επιπλέον να περάσω και εξέταση από ψυχολόγο. Όμως γιατί αυτή η διαφορετική μεταχείριση; Οι “φυσιολογικοί” δεν μπορεί να έχουν ψυχολογικά προβλήματα;
Η οικογένεια είναι το πρώτο σύνολο όπου μεγαλώνουν όλα τα παιδιά, άσχετα με το τι πρόβλημα έχουν. Για τα παιδιά με αναπηρίες η ζωή στην οικογένεια μπορεί να είναι και ο μοναδικός βαθμός κοινωνικοποίησης γιατί έχουμε και περιπτώσεις όπου η οικογένεια κρύβει τον “ανάπηρο” και αυτό μένει για όλη την ζωή του μέσα στο σπίτι. Αλλά αυτές είναι υπερβολικές περιπτώσεις και μάλλον πιο σπάνιες ευτυχώς. Ο κανόνας είναι ότι η οικογένεια βλέπει με κατανόηση το παιδί με ειδικές ανάγκες και με διάθεση να τον βοηθήσει. Όμως συχνά αισθάνονται το παιδί σαν βάσανο, σαν βάρος κι όσο κι αν δεν του το λένε το παιδί το εισπράττει αυτό το κλίμα και χάνει την εμπιστοσύνη του στις ικανότητες του. Αυτό που πρέπει να κάνει η οικογένεια είναι να στηρίζει το παιδί και να πιστεύει σε αυτό. Μόνο έτσι θα έχει και το ίδιο αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση.
Υπάρχουν και συνέπειες για τους ανάπηρους που τους προξενεί όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία απέναντί τους. Μπορεί να μην βγαίνουν απ’ το σπίτι τους ποτέ γιατί αυτά που ακούνε στην κοινωνία ότι είναι προβληματικοί και τους έχουν για “λύπηση”, πιστεύουν ότι δεν θα καταφέρουν να πετύχουν στο στόχο τους. Συχνά δεν θεωρεί ο ανάπηρος καν ότι έχει το δικαίωμα να βάζει στόχους όπως όλοι οι άλλοι. Το πολύ πολύ να βάλει τέλος για την ζωή του, το ξέρω ότι είναι υπερβολικό, δεν αντέχει άλλο να του λένε ας πούμε π.χ. “Πω – πω πόσο τον λυπάμαι αυτόν τον καημένο άνθρωπο”, όταν το ακούει ο ανάπηρος νιώθει σαν να είναι έξω απ’ την κοινωνία. Κι ακόμα αν ο ανάπηρος που δεν έχει φίλους ή τον έχουν ξεχάσει ή το άφησε η κοινωνία και μένει μόνος στο σπίτι του, σε όποια ηλικία να είναι που πιθανότητα του στερείται η ευκαιρία να ζήσει, χαντακώνεται σε μια απραγία. Αυτός χάνει τη ζωή του και το δικαίωμα στην ελευθερία και την ευτυχία και η κοινωνία χάνει ένα άνθρωπο που θα είχε πολλά να της προσφέρει για να γίνει λίγο καλύτερη.
Τελειώνοντας εδώ και να πω κάτι τελευταίο αυτό που θα πω ότι εμείς είμαστε άνθρωποι που γεννιόμαστε και μέχρι να πεθάνουμε. Γι’ αυτό είμαστε όλοι ίδιοι με ανθρώπινες ανάγκες με μία καρδιά, όχι "ειδικές».
Ονόμα: Δημήτριος
Επίθετο: Σταματόπουλος
Επάγγελμα: Μαθητής ΤΕΕ Ο.Α.Ε.Δ."
Ευχαριστώ για το χρόνο που το διαβάστε αυτο κειμένο.
Να 'στε καλα... (Dimitrios Stam.Mits-Coco)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου